Jednostka mieszkalna B, lata 40.–60. XX wieku

Jednostka mieszkalna została urządzona według tradycji powojennej, której charakterystyczną cechą był wzrost standardu życia robotników, odzwierciedlony również w kulturze mieszkalnej. Mimo tego różnica z poprzednim okresem nie była zbyt wielka.Główny pokój nadal służył jako sypialnia, dotychczasowa spiżarnia została urządzona jako mały pokój do spania. Mieszkanie zajmowała rodzina z trójką dzieci, które spały pojedynczo w sypialni, dawnej spiżarni i w kuchni.

Wyposażenie kuchni pozostało podobne. Centralne miejsce zajmuje piec kaflowy z blachą do gotowania. Kredens z tego okresu zmienia swój dotychczasowy wygląd, wydłuża się, zwiększa się przestrzeń do przechowywania naczyń. Wraz z szafką, ławką i stołem ze zmywakiem tworzy typowy komplet wyposażenia kuchennego.

Jeszcze po II wojnie światowej pokoje (sypialnie, jadalnie, pokoje męskie) były wyposażone w zestawy mebli. Meble te charakteryzowały się wysoką jakością wykonania. Przeznaczone były głównie do mieszkań wielopokojowych. Jednak przeciętne mieszkanie posiadało wyłącznie kuchnię i jeden lub dwa pokoje. Jedno pomieszczenie musiało więc łączyć kilka funkcji. W ten sposób zestawy mebli trudno było pomieścić w małych mieszkaniach i jeżeli usuwano któryś z elementów zestawu, tracił cechy kompletu. Najdłużej utrzymywały się zestawy do sypialni.

Poprawa standardu życia oznaczała doprowadzenie wody do kolonii w postaci hydrantu na każdej ulicy. W okresie powojennym opłata za mieszkanie wynosiła około 50 koron.