Jednostka mieszkalna A, lata 1920–1930

Jednostka mieszkalna reprezentuje kulturę mieszkaniową okresu międzywojennego, która wiąże się zarówno z rozkwitem gospodarczym, jak i wielkim kryzysem przemysłowym, który dotknął głównie ludność robotniczą. Mieszkanie składa się z sieni, kuchni, spiżarni i pomieszczenia mieszkalnego – sypialni.

Układ mieszkania odzwierciedla ówczesne trendy demograficzne, zwłaszcza wielodzietne rodziny. Kuchnia była istotną częścią mieszkania. W tym układzie wnętrzajej przestrzeń jest mniejsza i węższa. Piec kaflowy z płytą kuchenną był nieodzowną częścią pomieszczenia, pozostałeurządzenia były proste, ale funkcjonalne. Kredens, składający się z dwóch części,służył do przechowywania naczyń. Dolną część stanowiłaszafka z podwójnymi drzwiami i szufladami, górna część posiadała przeszklone drzwiczki. Rodzina zbierała się przy dużym stole, wyposażenie kuchni uzupełniały półki na naczynia, krzesła, ławy i czasami otomana. 

Główny pokój został urządzony jako sypialnia z podwójnym łóżkiem. Skromne umeblowanie uzupełniały szafy lub stół z krzesłami. Małe pomieszczenie służyło jako spiżarniado przechowywania żywności i artykułów gospodarstwa domowego.

Na początku XX wieku czynsz za mieszkanie składające się z pokoju i kuchni wynosił 47 koron rocznie (około 5-7% pensji robotnika) i 3 korony rocznie za wynajem 10 arów ziemi. W okresie międzywojennym najemcy zamiast czynszu płacili hucie tzw. opłaty uznaniowe, od ogródków nie płacono podatku.